Nauczyciele i pozostali pracownicy w przedszkolu niepublicznym mają prawo do urlopu wypoczynkowego na zasadach określonych w Kodeksie pracy. Wymiar urlopu pracowników przedszkola niepublicznego uzależniony jest zatem od tzw. urlopowego stażu pracy. W konsekwencji wymiar urlopu pracowników przedszkola niepublicznego nie jest jednolity. Sprawdź, czy można ustalić, że wszyscy pracownicy przedszkola niepublicznego mają prawo do takiego samego wymiaru urlopu i to w wymiarze wyższym niż wynika z Kodeksu pracy np. 35 dni.
W przedszkolach niepublicznych urlop wypoczynkowy wszystkich pracowników, w tym także nauczycieli, regulują przepisy powszechnego prawa pracy, gdyż przepisy Karty Nauczyciela nie mają w tym zakresie zastosowania (art. 91b ust. 2 Karty Nauczyciela). Zgodnie z zasadami określonymi w Kodeksie pracy, wymiar urlopu wynosi:
Czy przepisy wewnętrzne niepublicznego przedszkola mogą przewidywać wyższy wymiar urlopu wypoczynkowego dla pracowników niż wynikający z Kodeksu pracy? Jak wynika z art. 9 § 2 Kodeksu pracy, postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw i aktów wykonawczych. W orzecznictwie wskazuje się, że wykładnia a contrario art. 9 § 2 k.p. prowadzi do wniosku, że postanowienia regulaminów mogą być bardziej korzystne dla pracownika niż akty normatywne wyższej rangi. Wówczas pierwszeństwo stosowania mają regulacje przewidziane aktami niższego rzędu. Relacjami internormatywnymi w systemie prawa pracy rządzi zasada uprzywilejowania pracownika. Jej istota polega na szczególnej ochronie interesów pracownika w ramach stosunku pracy, przez zagwarantowanie w powszechnych źródłach prawa pracy minimalnych standardów w zakresie uprawnień. Owszem mogą być one rozszerzone w zakładowych źródłach prawa pracy, lecz w stronę podniesienia poziomu (zakresu) ochrony pracownika. Natomiast za pomocą tych źródeł pracodawcy nie mogą ustanowić dodatkowego ciężaru dla pracownika, który stanowiłby swoiste zaprzeczenie funkcji organizacyjnej podmiotu zatrudniającego. Oznacza to, że zakładowe źródła prawa pracy winny być korzystniejsze w odniesieniu do podstawowych praw (jak i obowiązków) pracownika, a ich miara postrzegana winna być obiektywnie (wyrok Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2020 r., II PK 228/18).
Orzecznictwo:
Brak konsultacji
w najbliższym czasie
Brak nadchodzących wydarzeń