Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji przypomina, że pracownikom samorządowym (a więc także pracownikom niepedagogicznym w szkołach i placówkach samorządowych) za pracę w godzinach nadliczbowych przysługuje wynagrodzenie albo czas wolny od pracy. Kto decyduje o formie rekompensaty? Wybór należy tu do pracownika niepedagogicznego.

Wynagrodzenie lub dzień wolny za pracę w godzinach nadliczbowych dla pracownika niepedagogicznego

W swych wyjaśnieniach Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nawiązało do przepisu art. 42 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych, zgodnie z którym za pracę wykonywaną na polecenie przełożonego w godzinach nadliczbowych pracownikowi samorządowemu przysługuje, według jego wyboru, wynagrodzenie albo czas wolny w tym samym wymiarze. Praca w godzinach nadliczbowych wykonywana jest na polecenie przełożonego, gdy wymagają tego potrzeby jednostki, w której pracownik samorządowy jest zatrudniony (w tym przypadku szkoły lub placówki oświatowej).

To pracownik niepedagogiczny decyduje, czy pobierze wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, czy też skorzysta z dnia wolnego.

Termin udzielenia dnia wolnego za pracę w godzinach nadliczbowych wybiera dyrektor

Z drugiej strony czas wolny udzielany jest w terminie wskazywanym przez dyrektora szkoły. Pracownik niepedagogiczny może wprawdzie wnioskować o udzielenie tego czasu wolnego w okresie bezpośrednio poprzedzającym urlop wypoczynkowy lub po jego zakończeniu. Tu jednak potrzebna jest zgoda pracodawcy.

Reasumując, dyrektor szkoły lub placówki samorządowej nie może narzucić pracownikowi niepedagogicznemu wyboru formy rekompensaty za pracę w godzinach nadliczbowych. Jednak w przypadku wyboru dnia wolnego o terminie jego udzielenia decyduje dyrektor a nie pracownik.

Specyfika ustawy o pracownikach samorządowych jako pragmatyki pracowniczej

Jak podkreśla MSWiA, rozwiązanie z art. 42 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych należy stosować zamiast odpowiednich przepisów Kodeksu pracy. Wynika to z pewnego uprzywilejowania pracowników objętych pragmatykami zawodowymi (czyli ustawami regulującymi status prawnych pracowników z niektórych grup – takim aktem jest choćby ustawa o pracownikach samorządowych) względem osób, które nie podlegają pragmatykom. Owo uprzywilejowanie ma być swoistą rekompensatą takich niedogodności jak większe wymagania na stanowiska, zwiększoną dyspozycyjność i pewne ograniczenia w zakresie niektórych uprawnień i wolności, jak również zwiększony poziom odpowiedzialności pracowniczej (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21 stycznia 2014 r. sygn. akt P 26/12).

Źródło: